برگزاری سومین جلسه سخنرانی استاد مجدفقیهی

سلسله جلسات سخنرانی استاد
مجدفقیهی با محوریت حکمت ۱۵۰ نهج البلاغه ، سه شنبه ها در محل نمازخانه دانشگاه
معارف اسلامی بعد از نماز ظهر و عصر برگزار می گردد.

برای دریافت
فایل صوتی اینجا کلیک کنید.

متن حکمت ۱۵۰ نهج البلاغه
وَ قَالَ [عليه السلام] لِرَجُلٍ سَأَلَهُ أَنْ يَعِظَهُ
امیر المومنین (علیه السلام) در پاسخ به مردى که از امام درخواست اندرز كرد،فرمود:
لَا تَكُنْ مِمَّنْ يَرْجُو الْآخِرَةَ بِغَيْرِ عَمَلٍ
از كسانى مباش كه بدون عمل صالح به آخرت اميدوار است
وَ يُرَجِّى التَّوْبَةَ بِطُولِ الْأَمَلِ
و توبه را با آرزوهاى دراز به تأخير مى اندازد
يَقُولُ فِى الدُّنْيَا بِقَوْلِ الزَّاهِدِينَ
در دنيا چونان زاهدان سخن مى گويد
وَ يَعْمَلُ فِيهَا بِعَمَلِ الرَّاغِبِينَ
اما در رفتار همانند دنيا پرستان است
إِنْ أُعْطِيَ مِنْهَا لَمْ يَشْبَعْ
اگر نعمت ها به او برسد سير نمى شود
وَ إِنْ مُنِعَ مِنْهَا لَمْ يَقْنَعْ
و در محروميت قناعت ندارد
یَعْجِزُ عَنْ شُكْرِ مَا أُوتِيَ
از آنچه به او رسيد شكرگزار نيست
وَ يَبْتَغِى الزِّيَادَةَ فِيمَا بَقِيَ
و از آنچه مانده ، زياده طلب است
يَنْهَى وَ لَا يَنْتَهِى
ديگران را پرهيز مى دهد اما خود پروا ندارد
وَ يَأْمُرُ بِمَا لَا يَأْتِى
به فرمانبردارى امر مى كند اما خود فرمان نمى برد
يُحِبُّ الصَّالِحِينَ وَ لَا يَعْمَلُ عَمَلَهُمْ
نيكوكاران را دوست دارد ، اما رفتارشان را ندارد
وَ يُبْغِضُ الْمُذْنِبِينَ وَ هُوَ أَحَدُهُمْ
گناهكاران را دشمن دارد اما خود يكى از گناهكاران است
يَكْرَهُ الْمَوْتَ لِكَثْرَةِ ذُنُوبِهِ
و با گناهان فراوان مرگ را دوست نمى دارد
وَ يُقِيمُ عَلَى مَا يَكْرَهُ الْمَوْتَ مِنْ أَجْلِهِ
اما در آنچه كه مرگ را ناخوشايند ساخت پافشارى دارد
إِنْ سَقِمَ ظَلَّ نَادِماً
اگر بيمار شود پشيمان مى شود
وَ إِنْ صَحَّ أَمِنَ لَاهِياً
و اگر بهبود یابد با ایمنی سرگرم کارهای باطل می گردد
يُعْجَبُ بِنَفْسِهِ إِذَا عُوفِيَ
خودش را می پسندد زمانی که عافیت یابد
وَ يَقْنَطُ إِذَا ابْتُلِيَ
و مایوس می گردد زمانی که گرفتار شود
إِنْ أَصَابَهُ بَلَاءٌ دَعَا مُضْطَرّاً
اگر مصيبتى به او رسد به زارى خدا را مى خواند
وَ إِنْ نَالَهُ رَخَاءٌ أَعْرَضَ مُغْتَرّاً
و اگر به گشايش ، دست يافت مغرورانه از خدا روى بر مى گرداند
تَغْلِبُهُ نَفْسُهُ عَلَى مَا يَظُنُّ
نفس به نيروى گُمان ناروا بر او چيرگى دارد
وَ لَا يَغْلِبُهَا عَلَى مَا يَسْتَيْقِنُ
و او با قدرت يقين بر نفس چيره نمى گردد.
يَخَافُ عَلَى غَيْرِهِ بِأَدْنَى مِنْ ذَنْبِهِ
براى ديگران كه گناهى كمتر از او دارند نگران
وَ يَرْجُو لِنَفْسِهِ بِأَكْثَرَ مِنْ عَمَلِهِ
و بيش از آنچه كه عمل كرده، اميدوار است
إِنِ اسْتَغْنَى بَطِرَ وَ فُتِنَ
اگر بى نياز گردد مست و مغرور شود
وَ إِنِ افْتَقَرَ قَنِطَ وَ وَهَنَ
و اگر تهى دست گردد ، مأيوس و سْست شود
يُقَصِّرُ إِذَا عَمِلَ
چون كار كند در آن كوتاهى ورزد
وَ يُبَالِغُ إِذَا سَأَلَ
و چون چيزى خواهد زياده روى نمايد
إِنْ عَرَضَتْ لَهُ شَهْوَةٌ أَسْلَفَ الْمَعْصِيَةَ وَ سَوَّفَ التَّوْبَةَ
چون در برابر شهوت قرار گيردگناه را برگزيده ، توبه را به تأخير اندازد
وَ إِنْ عَرَتْهُ مِحْنَةٌ انْفَرَجَ عَنْ شَرَائِطِ الْمِلَّةِ
و چون رنجى به او رسد از راه ملت اسلام دورى گزيند
يَصِفُ الْعِبْرَةَ وَ لَا يَعْتَبِرُ
عبرت آموزى را طرح مى كند اما خود عبرت نمى گيرد
وَ يُبَالِغُ فِى الْمَوْعِظَةِ وَ لَا يَتَّعِظُ
در پند دادن مبالغه مى كند اما خود پند پذير نمى باشد
فَهُوَ بِالْقَوْلِ مُدِلٌّ وَ مِنَ الْعَمَلِ مُقِلٌّ
سخن بسيار مى گويد ، اما كردار خوب او اندك است !
يُنَافِسُ فِيمَا يَفْنَى
براى دنياى زودگذر تلاش و رقابت دارد
وَ يُسَامِحُ فِيمَا يَبْقَى
اما براى آخرت جاويدان آسان مى گذرد
يَرَى الْغُنْمَ مَغْرَماً وَ الْغُرْمَ مَغْنَماً
سود را زيان و زيان را سود مى پندارد
يَخْشَى الْمَوْتَ وَ لَا يُبَادِرُ الْفَوْتَ
از مرگ هراسناك است اما فرصت را از دست مى دهد
يَسْتَعْظِمُ مِنْ مَعْصِيَةِ غَيْرِهِ
گناه ديگران را بزرگ مى شمارد
مَا يَسْتَقِلُّ أَكْثَرَ مِنْهُ مِنْ نَفْسِهِ
اما گناهان بزرگ خود را كوچك مى پندارد
وَ يَسْتَكْثِرُ مِنْ طَاعَتِهِ مَا يَحْقِرُهُ مِنْ طَاعَةِ غَيْرِهِ
طاعت خود را زیاد نشان می دهد و عبادت دیگران را حقیر می شمارد
فَهُوَ عَلَى النَّاسِ طَاعِنٌ وَ لِنَفْسِهِ مُدَاهِنٌ
پس او بر مردم طعنه گیر و بر خود سهل گیر است
اللَّهْوُ مَعَ الْأَغْنِيَاءِ أَحَبُّ إِلَيْهِ مِنَ الذِّكْرِ مَعَ الْفُقَرَاءِ

خوشگذرانى با سرمايه داران را بيشتر از ياد خدا با مستمندان دوست دارد
يَحْكُمُ عَلَى غَيْرِهِ لِنَفْسِهِ
به نفع خود بر زيان ديگران حكم مى كند
وَ لَا يَحْكُمُ عَلَيْهَا لِغَيْرِهِ
اما هرگز به نفع ديگران بر زيان خود حكم نخواهد كرد
يُرْشِدُ غَيْرَهُ وَ يُغْوِى نَفْسَهُ
دیگران را ارشاد می کند و خود را به ضلالت و بدبختی می اندازد
فَهُوَ يُطَاعُ وَ يَعْصِى
پس او را اطاعت می شود و خود نافرمانی می کند
وَ يَسْتَوْفِى وَ لَا يُوفِى
– حقوق خود را از مردم و جامعه – به طور کامل می گیرد و – حقوق مردم و جامعه را-
نمی پردازد
وَ يَخْشَى الْخَلْقَ فِى غَيْرِ رَبِّهِ وَ لَا يَخْشَى رَبَّهُ فِى خَلْقِهِ
از مردم در باره ی غیر پروردگارش می ترسد و از پرو ردگارش در باره مخلوقات الهی نمی
ترسد
قال الرضى و لو لم يكن فى هذا الكتاب إلا هذا الكلام لكفى به موعظة ناجعة و حكمة
بالغة و بصيرة لمبصر و عبرة لناظر مفكر .
سید رضی می گوید: اگر در این کتاب (نهج البلاغه) غیر از این سخن نبود از لحاظ موعظه
سودمند و حکمت کامله و بصیرت برای بصیرت جویان و عبرت برای ناظر فکر کننده،هر آئینه
این کلام کافی بود.